Μην είσαι ένθερμος οπαδός των κόμικς που δεν σχετίζονται καθόλου με τα σύμπαντα της Marvel και DC, μόνο 2 παράγοντες θα μπορούσαν να με παρασύρουν στον κινηματογράφο για την ταινία «Ghost in the Shell»: η παρουσία της Scarlett Johansson, που πέταξε την εικόνα της Μαύρης Χήρας από τους Avengers, και του Takeshi Kitano, ενός ανθρώπου με απίστευτη ενέργεια. Και όταν πας να δεις μια ταινία από την οποία πραγματικά δεν περιμένεις τίποτα, επειδή ακριβώς σου αρέσουν οι καλλιτέχνες που συμμετέχουν σε αυτήν, απροσδόκητα τα θετικά συναισθήματα πολλαπλασιάζονται κατά 2-3 φορές.
Περιεχόμενο
Ταινία βασισμένη στο manga
Το Manga είναι ένα είδος κόμικ, που μεταφράζεται στη γλώσσα του ευρωπαϊκού πολιτισμού. Γραφικά μυθιστορήματα που παρέχονται με απλό διάλογο, σκοπός των οποίων είναι να μεταφέρουν το νόημα της ιστορίας που λέγεται σε εικόνες, ώστε ο θεατής να μην μπερδεύεται για το τι συμβαίνει. Και η διασκευή τέτοιων μυθιστορημάτων είναι πρόσφατα η κύρια τάση του σύγχρονου κινηματογράφου. Όμως οι «αράχνες» και οι «υπεράνθρωποι» που έχουν βάλει τα δόντια τους στην άκρη ξεκαθαρίζουν ήδη εκ των προτέρων τι θα δείτε. Στην περίπτωση του Ghost in the Shell, ο αριθμός των ανθρώπων που είναι εξοικειωμένοι με το ομώνυμο φουτουριστικό manga επιστημονικής φαντασίας είναι εξαιρετικά μικρός. Και έτσι, το όνομα της ταινίας στη γενική λίστα των πρεμιέρων το 2017 δεν θα μπορούσε να προκαλέσει τη φράση „Αχ, αυτά πάλι …“
Δεν κατάφερα να μελετήσω εκ των προτέρων την αρχική πηγή και είναι απίθανο να μπερδευτώ με αυτό. Μια πρόχειρη μελέτη των χαρακτήρων, της ιδέας που αποκαλύφθηκε και του σκηνικού στο οποίο διαδραματίζονται τα γεγονότα ήταν αρκετή για να αποκτήσω μια λίγο πολύ ξεκάθαρη ιδέα για την πλοκή της ταινίας. Η υπόλοιπη εικόνα μου είπε πλήρως. Αν και είμαι σίγουρος ότι οι αφοσιωμένοι θαυμαστές αυτού του graphic novel έχουν κάτι να πουν στον σκηνοθέτη της ταινίας Rupert Sanders και στην ομάδα των σεναριογράφων (Masamune Shiro, Jamie Moss, William Wheeler) και ακόμη περισσότερο σε μένα. Πρώτα όμως στον κινηματογράφο αξιολογώ τον κινηματογράφο και μετά την αξιοπιστία αυτού που παρουσιάζεται. Διότι εάν η ταινία είναι ανεπιτυχής, τότε μπορεί πάντα να ολοκληρωθεί με ένα πλάνο ελέγχου με τη μορφή ασυνέπειας με την αρχική πηγή. Παρεμπιπτόντως, ο Masamune Shiro έχει ήδη εργαστεί στην προσαρμογή του manga, μόνο που αφορούσε το είδος κινουμένων σχεδίων.
Οικόπεδο
Το «Ghost in the Shell» είναι μια ταινία που δύσκολα χαλάει στην επανάληψη της πλοκής. Από το γεγονός ότι μαθαίνεις για την ύπαρξη σάιμποργκ με τον εγκέφαλο και τη συνείδηση των ανθρώπων, δεν θα αλλάξει τίποτα. Το ίδιο το τρέιλερ λέει ήδη την ιστορία, το οποίο μας παρουσιάζεται για 1 ώρα και 40 λεπτά για να ξεκινήσει. Η ουσία της ιστορίας βρίσκεται στην ιδέα, ένα λεπτό νήμα που διατρέχει ολόκληρο τον ανθρώπινο πολιτισμό: οποιεσδήποτε επιστημονικές ανακαλύψεις αρχίζουν αργά ή γρήγορα να χρησιμοποιούνται για φόνο. Η εφεύρεση ενός υπεράνθρωπου με τεχνητό σώμα και μοναδικές ικανότητες δεν μπορεί παρά να δελεάσει αυτούς που βρίσκονται στην εξουσία. Αργά ή γρήγορα θα υπάρξει κάποιος που θα θέλει να φτιάξει όπλα μαζικής καταστροφής από αυτά. Τι χωρίζει όμως ένα ρομπότ με υπολογιστή από ένα cyborg με ψυχή; Το μυαλό, που αργά ή γρήγορα θα ξεφύγει από τον έλεγχο, είναι μόνο θέμα χρόνου. Και όταν πρόκειται για τη δικαιοσύνη των αποφάσεων που λαμβάνονται και των εντολών που εκτελούνται, το μόνο εμπόδιο είναι η έλλειψη της έννοιας του καλού και του κακού από το άτομο. Όταν όμως της αποκαλύπτεται το δικό της παρελθόν, η αλήθεια αναδύεται από την ομίχλη που κάποτε στεκόταν σαν συμπαγής τοίχος.
Προς έκπληξή μου, δεν βρήκα εμφανείς τρύπες στην πλοκή, αν και τις έψαξα προσεκτικά. Η ιστορία εξελίχθηκε τόσο ομαλά και αρμονικά στην πορεία των γεγονότων που δεν μου έμεινε καμία βασική ερώτηση. Εξαίρεση μπορεί να θεωρηθεί η ιστορία του συντρόφου του κύριου χαρακτήρα, Bato. Αυτό είναι για αυτόν που θα ήθελα να μάθω λίγο περισσότερα από όσα υπάρχουν. Ένας απλός κυνόφιλος που τσακίζει ανθρώπους, ρομπότ και σάιμποργκ δεξιά και αριστερά. Και ταυτόχρονα άνιση ανάσα προς τον κεντρικό χαρακτήρα. Οχι αρκετά. Είναι πραγματικά απαραίτητο να ψάξουμε στην αρχική πηγή; Αλλά αυτό είναι πραγματικά μια εξαίρεση, επειδή οι υπόλοιποι χαρακτήρες αποκαλύπτονται καλά και σε επαρκή βαθμό για τον θεατή: ο μυστηριώδης χαρακτήρας Takeshi Kitano έπρεπε να διατηρήσει το φωτοστέφανο του μυστηρίου και της ωμότητας. η ιστορία του κύριου κακού της ταινίας έχει γενικά μικρό ενδιαφέρον, γιατί είναι δύσκολο να τον συμπονήσεις και σε αυτό το φόντο κοιτάς μέσα από τα δάχτυλά σου την άγνωστη εικόνα του χαρακτήρα. τι διαφορά έχει ποιος ήταν πριν, αν έχει τέτοιες ιδέες και σκέψεις στο κεφάλι του. Παρεμπιπτόντως, ο κύριος κακός δεν είναι καθόλου αυτός για τον οποίο υποπτεύεστε ένα συγκεκριμένο μέρος της ταινίας.
Τα πλεονεκτήματα και τα κατά της ταινίας
Αν παρακολουθήσατε την εικόνα του Nicolas Winding Refn „Only God Forgives“ με τον Ryan Gosling στον ομώνυμο ρόλο, τότε μετά από αναλαμπές αναμνήσεων, αναλογιών και αναδρομών, έχετε ήδη βιώσει τέτοια ευχαρίστηση από τις σκηνές στο Ghost in the Shell που εγώ έκανε: από την αρχή, όπου το τρεμόπαιγμα των έντονων αποχρώσεων του κίτρινου και του κόκκινου, συνοδευόμενο από ατμοσφαιρική ηλεκτρονική μουσική, φαίνεται να ξυπνά τον θεατή, που βρίσκεται στο λυκόφως του κινηματογράφου, σε σκηνές με μαζική ανταλλαγή πυροβολισμών τυπικών ιαπωνικών ταινιών.
Γενικά, πιάνεις τον εαυτό σου να πιστεύει ότι η συνεργασία Ιαπώνων και Αμερικανών (Ευρωπαίων) κινηματογραφιστών συχνά φέρνει εξαιρετικά αποτελέσματα. Είναι δύσκολο να παρακολουθήσετε ξεχωριστά ιαπωνικές ταινίες, πρέπει να είστε κάτοικος της Χώρας του Ανατέλλοντος Ήλιου για να κατανοήσετε όλες τις λεπτότητες της νοοτροπίας τους. Όταν όμως ένας εκπρόσωπος του ευρωπαϊκού πολιτισμού εμφανίζεται στην ιστορία, γίνεται άθελά του μεταφραστής για τον θεατή του τι συμβαίνει τριγύρω. Και τότε εσύ, μαζί με αυτόν τον χαρακτήρα, βυθίζεσαι εντελώς και ολοκληρωτικά στη δίνη των γεγονότων.
Δεν συνηθίζω να μαρκάρω τα γραφικά σε μια φουτουριστική ταινία, αλλά όταν ταιριάζει αρμονικά στην ιστορία, χωρίς να ξεχωρίζει και να μην ξεχωρίζει, όταν υπάρχουν όσα θα έπρεπε, τότε είναι αδύνατο να μην την επαινέσω. Βλέπετε ακριβώς αυτό που περιμένετε να δείτε και τι μπορεί να αφομοιώσει ο εγκέφαλός σας.
Δεν παύω να επαναλαμβάνω ότι η μουσική για μια καλή ταινία είναι ο πιο σημαντικός παράγοντας. Είναι αυτή που παρέχει επιβολή, μια αίσθηση άγχους στον θεατή, μια αίσθηση εμπλοκής σε αυτό που συμβαίνει, βύθιση στα γεγονότα. Υπάρχουν κασέτες όπου η μουσική υπάρχει σε ελάχιστη ποσότητα ή απουσιάζει εντελώς, και αυτό είναι μόνο μια επιβεβαίωση αυτού του γεγονότος. Μερικές φορές η σιωπή είναι καταπιεστική και ακούγεται πολύ πιο διεισδυτική από ένα δυνατό και παράλογο κομμάτι. Έχω ήδη βάλει αρκετά επίσημα soundtrack από τους Tricky, Io Echo, DJ Shadow, Johnny Jewel, Boys Noize, Tycho να περιστρέφονται για το βράδυ, κάτι που σας συμβουλεύω να το κάνετε επίσης. Αμέσως, καρέ από την ταινία γεννιούνται με λάμψεις στο κεφάλι μου και το βραδινό χόμπι βάφεται με όλο και πιο ενδιαφέροντα χρώματα.
Από τα μειονεκτήματα, θα σημειώσω κάποια ασυνέπεια ορισμένων σκηνών και πλοκής. Τα επεισόδια με την εκκαθάριση των εργαζομένων της Hanka Robotics ήταν τόσο βιαστικά και φευγαλέα που ήταν δύσκολο να καταλάβει κανείς το σχέδιο με το οποίο έδρασαν οι δολοφόνοι. Γενικά, η ιδιοφυΐα της ιδέας ενός φανταστικού κακού παραμένει λίγο παρασκηνιακά. Η αναχώρησή του στην εικονική πραγματικότητα τοποθετείται εξ ολοκλήρου από τη συνείδηση πέρα από το πλαίσιο της κατανόησης και της εξήγησης. Αυτό ακριβώς δεν ήταν αρκετό. Αυτό όμως που έλειπε ακόμα περισσότερο ήταν η παρουσία του Takeshi Kitano στο κάδρο. Είναι πολύ ψύχραιμος για να του δίνεται τόσο λίγος χρόνος.
Σκάρλετ Γιόχανσον
Θεωρώ αυτή την ηθοποιό μια από τις πιο ταλαντούχες και σίγουρα ελκυστικές. Δεν χρειάστηκε να πρωταγωνιστήσει σε αυτό το πάρτι για τους υπερήρωες της Marvel, αλλά προφανώς οι αμοιβές από τις αμοιβές δεν μπορούσαν να την αναγκάσουν να αρνηθεί να συμμετάσχει στο υπερκερδοφόρο έργο. Απλώς τώρα εδώ και πολλά χρόνια όλοι το αντιλαμβάνονται μόνο ως Μαύρη χήρα. Αλλά πίσω από τον ρόλο σε ταινίες όπως „Lost in Translation“, „Island“, „Prestige“. Αλλά αργά ή γρήγορα το έπος για τους Εκδικητές θα τελειώσει και θα επιστρέψει στον κόσμο του καλού και πιθανώς χωρίς μετρητά σινεμά.
Το „Ghost in the Shell“ είναι μια ταινία στην οποία σίγουρα μπορεί να υπολογίζει. Είναι εκπληκτικό πόσο καθαρά ταίριαζε στην εικόνα της Ταγματάρχη Mira Killian (γνωστός και ως Motoko Kusanagi). Παρά το γεγονός ότι η Margot Robbie διεκδίκησε αρχικά τον ρόλο, είναι δύσκολο να φανταστεί κανείς μια πιο κατάλληλη εικόνα από τη Scarlett. Αυτό το χτένισμα της Τσέλσι για σκίνχεντ-κορίτσι, το οποίο, παρεμπιπτόντως, είναι παρμένο από το πρωτότυπο, ένα στρατιωτικό βομβαρδιστικό από Alpha Industriesdork walk και signature look που βλέπουμε από ταινία σε ταινία και που δεν βαριέσαι να απολαμβάνεις.
Για όσους παρακολουθούν τη δουλειά της Scarlett Johansson, δεν θα είναι δύσκολο να θυμηθούν ότι είχε ήδη μια παρόμοια εικόνα – θυμηθείτε την ταινία „Lucy“. Εκεί έπαιξε το ρόλο ενός κοριτσιού με υπερδυνάμεις. Κάτι αντίστοιχο είδαμε εδώ, μόνο που η ερμηνεία φυσικά είναι τελείως διαφορετική.
Τακέσι Κιτάνο
Προσωπικά, μου έκανε την εντύπωση ότι η παρουσία και μόνο αυτού του γκουρού της κινηματογραφικής βιομηχανίας άλλαξε την ταινία από το σενάριο στη μεταδιδόμενη ατμόσφαιρα νουάρ. Ο Τακέσι είναι σπουδαίος ηθοποιός, αλλά και σπουδαίος σκηνοθέτης. Ένα „Brother Yakuza“ αξίζει κάτι. Και είναι αδύνατο να φανταστεί κανείς ότι ένας τόσο νέος και άπειρος σκηνοθέτης όπως ο Ρούπερτ Σάντερς θα μπορούσε να ανεβάσει μόνος του μια τόσο δυνατή ταινία σε πολλές σκηνές και επεισόδια, ειδικά σε ένα τόσο φανταστικό είδος. Μπορείτε να με πείσετε για το αντίθετο, ή απλά κάνω λάθος, αλλά προσωπικά, ένιωσα την επιρροή του Takeshi στους κινηματογραφιστές σε πολλές, πολλές σκηνές: το επεισόδιο με την γκέισα του σίμποργκ, τα υπαρξιακά καθιστικά πλάνα με τον κεντρικό χαρακτήρα και, φυσικά, το σκηνή πυροβολισμών, που τελειώνει με την επική φράση «Δεν πρέπει να στείλεις κουνέλι να σκοτώσει την αλεπού».
Γενική εντύπωση
Πραγματικά δεν περίμενα μια τόσο ευχάριστη εμπειρία από μια ταινία της οποίας η ιστορία ήταν εντελώς άγνωστη σε μένα. Δεν μου αρέσουν οι ταινίες για το μέλλον, όλος αυτός ο φουτουρισμός, η επιστημονική φαντασία, αλλά υπάρχουν εξαιρέσεις και εδώ: «Inferno», «Road» και άλλα. Τώρα μπορείτε να προσθέσετε με ασφάλεια το „Ghost in the Shell“ σε αυτήν τη λίστα. Πήγα αποκλειστικά στη Scarlett Johansson και τον Takeshi Kitano και πήρα μια πραγματικά καλή και αξέχαστη ταινία με εξαιρετική εικόνα, εντυπωσιακά πανοραμικά πλάνα και μια αναπαράσταση του Τόκιο του μέλλοντος.
