Στις 2 Φεβρουαρίου 2023, το Ανώτατο Δικαστήριο του Ιλινόις αντέστρεψε εν μέρει την απόφαση ενός Εφετείου του Ιλινόις και έκρινε ότι όλες οι αξιώσεις που υποβλήθηκαν σύμφωνα με την Ενότητα 15 του Νόμου περί Απορρήτου των Βιομετρικών Πληροφοριών του Ιλινόις («BIPA»), 740 ILCS § 14/1, και επ., υπόκεινται σε πενταετή παραγραφή. Tims κατά Black Horse Carriers, Inc.Αρ. 2023 IL 127801.
Ιστορικό
Όπως αναφέραμε προηγουμένως, το 2019, το πρωτοβάθμιο δικαστήριο εξέτασε την ισχύουσα προθεσμία παραγραφής για αξιώσεις που ασκούνται δυνάμει του άρθρου 15 του BIPA, καθώς το ίδιο το καταστατικό δεν περιλαμβάνει ρητή προθεσμία. Ο ενάγων υποστήριξε ότι η πενταετής περίοδος παραγραφής catchall του Ιλινόις ίσχυε για όλες τις αξιώσεις BIPA, ενώ ο εναγόμενος υποστήριξε ότι ισχύει η περίοδος παραγραφής ενός έτους του Ιλινόις για παραβίαση αξιώσεων απορρήτου. Ο ενάγων επικράτησε επί του θέματος, με το πρωτοβάθμιο δικαστήριο να κρίνει ότι όλες οι αξιώσεις BIPA υπόκεινται σε πενταετή παραγραφή.
Το ζήτημα της παραγραφής επικυρώθηκε στη συνέχεια για έφεση και αντιμετωπίστηκε από Εφετείο του Ιλινόις το 2021. Το Εφετείο αντέστρεψε το πρωτοβάθμιο δικαστήριο εν μέρει, θεωρώντας ότι: (1) αξιώσεις σύμφωνα με το άρθρο 15(γ), το οποίο περιορίζει τους ιδιώτες από την πώληση , η μίσθωση, η εμπορία ή το κέρδος από βιομετρικά δεδομένα και (δ), που απαγορεύει τη γνωστοποίηση και τη διάδοση βιομετρικών δεδομένων χωρίς συγκεκριμένες προϋποθέσεις, υπόκεινται σε παραγραφή ενός έτους, ενώ (2) οι αξιώσεις βάσει των άρθρων 15( α), (β) και (ε) υπόκεινταν στην πενταετή περίοδο παραγραφής catchall του Ιλινόις. Η ενότητα 15(α) διέπει τα χρονοδιαγράμματα διατήρησης και τις οδηγίες καταστροφής για βιομετρικά δεδομένα, η ενότητα 15(β) απαγορεύει τη συλλογή ή τη λήψη βιομετρικών δεδομένων χωρίς γραπτή ειδοποίηση και απελευθέρωση και η ενότητα 15(ε) απαιτεί από τα μέρη να λαμβάνουν εύλογη προσοχή κατά την αποθήκευση, τη μετάδοση , και προστασία βιομετρικών δεδομένων.
Η απόφαση του Εφετείου προσέφυγε στο Ανώτατο Δικαστήριο του Ιλινόις, το οποίο στις 2 Φεβρουαρίουnd γνωμοδότηση, διαφώνησε με το Εφετείο και έκρινε ότι οι αξιώσεις που προβάλλονται δυνάμει των άρθρων 15(γ) και 15(δ) θα πρέπει επίσης να υπόκεινται σε πενταετή περίοδο παραγραφής, θέτοντας όλες τις αξιώσεις BIPA στην ίδια προθεσμία παραγραφής.
Η απόφαση του Δικαστηρίου βασίστηκε σε μεγάλο βαθμό στην αρχή ότι η προθεσμία παραγραφής πρέπει να «μειώνει την αβεβαιότητα» και ότι η απόφαση του Εφετείου δεν ήταν σύμφωνη με αυτήν την αρχή. Όπως εξήγησε το Δικαστήριο, «Δύο προθεσμίες παραγραφής θα μπορούσαν να προκαλέσουν σύγχυση στους μελλοντικούς διαδίκους σχετικά με το πότε παραγράφονται οι αξιώσεις, ιδιαίτερα όταν τα ίδια γεγονότα θα μπορούσαν να υποστηρίξουν αιτίες αγωγής βάσει περισσότερων του ενός υποτμημάτων της Ενότητας 15». Ταυτότητα. στο 6. Το Δικαστήριο δήλωσε περαιτέρω ότι «τα καταστατικά πρέπει να ερμηνεύονται με το τεκμήριο ότι ο νομοθέτης δεν είχε την πρόθεση παράλογων, ενοχλητικών ή άδικων συνεπειών κατά τη θέσπιση του καταστατικού, [so] δεν θα εφαρμόσουμε δύο διαφορετικά καταστατικά παραγραφής στον νόμο». Ταυτότητα.
Φαγητό σε πακέτο
Η απόφαση του Ανώτατου Δικαστηρίου του Ιλινόις παρέχει μια πολυαναμενόμενη απάντηση στο ερώτημα περί παραγραφής, καθώς πλέον επιβεβαιώνεται ότι οι ενάγοντες έχουν πέντε χρόνια για να υποβάλουν όλες τις αξιώσεις στο πλαίσιο του BIPA. Ως αποτέλεσμα, οι εργοδότες έχουν χάσει μια βασική αρχική υπεράσπιση έναντι των αξιώσεων BIPA και πρέπει να είναι προσεκτικοί στη συμμόρφωση με το BIPA στο μέλλον δεδομένου του χρονικού διαστήματος που έχουν οι εργαζόμενοι για να υποβάλουν αξιώσεις.
